در متون ادبی به مطرب و خواننده چه میگویند

در متون ادبی به مطرب و خواننده چه میگویند در متون ادبی به مطرب و خواننده, نواگر می گویند
در این مقاله چند قطعه شعر کوتاه از شاعران بزرگ و استفاده واژه نواگر در این اشعار گردآوری شده است که با هم میخوانیم

«نواگر» نوای چکاوک بود

چو دشمن زند تیز ناوک بود

در آن دایره کاین سخن رانده ام

درون پرور خویش را خوانده ام

که این نامه را نغز و نامی کند

گرامی کنش را گرامی کند

نظامی

چمن باز نو شد به شمشاد و سرو

خرامش درآمد به کبک و تذرو

«نواگر» شدند آن پریچهرگان

نوآیین بود مهر در مهرگان

ز بیجاده گون بادهٔ دل فروز

فشاندند بیجاده بر روی روز

نظامی

آنک عروس روز، پس حجله معتکف

گردون نثار ساخته صد تخت گوهرش

ز آن پیش کاین عروس برهنه علم شود

کوس از پی زفاف شد آنک «نواگرش»

گوئی که مرغ صبح زر و زیورش بخورد

کز حلق مرغ می شنوم بانگ زیورش

خاقانی

آنکه برهنگی بود زیور تیغ صبح فش

صبح برهنه می کند بر تن چرخ زیوری

گاه چو حال عاشقان صبح کند ملونی

گه چو حلی دلبران مرغ کند «نواگری»

چون به صبوح بلبله قهقهه کرد و خنده نی

خنده کند نه قهقهه، صبح چو نوگل طری

خاقانی

بسکه بسوزد از غمش ایندل سوزناک من

دود برآید از جگر ز آتش دل کباب را

چون بت رود ساز من چنگ بساز در زند

من به فغان نواگری یاد دهم رباب را

گر به خیال روی او در رخ مه نظر کنم

مردم چشمم از حیا آب کند سحاب را

خواجوی کرمانی

مقالات بروز کشوری...