فلورانس نایتینگل، بانوی فانوس به دست پرستاری

پرستار و پرستاری واژهای مقدسی هستند واژهایی که از دل مادری بر می خیزند در ابتدای تولد و آن زمان که نیازمند برآورده شدن کوچکترین نیازهایمان هستیم, مادر است که اولین پرستار زندگی ما است اما این واژه تنها به اینجا ختم نمی شود و این تازه آغاز ماجرا است

شاید یکی از دلایلی که این واژه با نام مادری گره خورده است نیز همین خصوصیت ویژه این رشته است که با شب بیداری از خود گذشتگی و ایثار گره خورده، به همین دلایل است شاید که ابتدا این وظیفه بر عهده اماکن مذهبی بود. با شروع هر جنگ و تعداد بیشمار زخمی ها و مجروحان جنگی نیاز به پرستاری در کنار رشته پزشکی بیشتر و بیشتر شد. با رخ دادن جنگ های صلیبی در اروپا و جنگ های بزرگ دیگر در هر کجای دنیا نیاز به خدمات ویژه این رشته بود. یکی از کسانی که نامش بیش از همه با این رشته به ذهن متبادر می شود. فلورانس نایتینگل است.

فلورانس نایتینگل در سال 1820 در یکی از شهرهای ایتالیا از پدر و مادری انگیسی متولد شد. خانواده وی بسیار متمول و فرهیخته بودند. پدر فلورانس خود شخصا کار تدریس به فرزندانش را به عهده گرفت. بعد از مدتی فلورانس که عمیقا تحت باورهای کتب مقدس بود به این باور رسید که وجودش برروی زمین با رسالتی همراه است. به همین دلیل خانواده اش را راضی کرد تا به وی اجازه دهند پرستاری را به عنوان راه زندگیش برگزیند. در زمان فلورانس حرفه پرستاری وجود نداشت و کار بانوان خانواده های آبرومند نبود. اما فلورانس نایتینگل مصرانه گام در این راه گذاشت و فعالیت هایش را از همان دوران جوانی آغاز کرد. با شروع جنگ های کریمه راهی جبهه های جنگ شد و شبانه روز به پرستاری از بیمارن می پرداخت.

فلورانس در سال ۱۸۶۰ «آموزشگاه پرستاری نایتینگل» را در بیمارستان سنت توماس لندن تأسیس کرد. این آموزشگاه که اولین دانشکده پرستاری در دنیا به شمار می رود، با ۱۰ دانشجو آغاز به کار کرد. هزینه تأسیس آن توسط «صندوق نایتینگل» تأمین شده بود که شامل هدایایی بود که مردم به هنگام خدمت فلورانس در جنگ های کریمه برای کمک به او جمع آوری کرده بودند. این اولین دانشکده پرستاری در دنیا، بر دو اصل مهم استوار بود: یکی اینکه پرستاران حتماً باید به طور عملی در رشته تخصصی خود آموزش می دیدند و دیگر اینکه موظف بودند نظم و انضباط و اصول اخلاقی را در هر شرایطی رعایت کنند. فلورانس نایتینگل با تأسیس این آموزشگاه موفق شد حرفه پرستاری را به حرفه ای آبرومند برای زنان تبدیل کند. این بانوی گرامی هر شب با فانوسی در دست به سراغ بیماران در حال احتضار می رفت، بر بالین شان می نشست با درد های شان هم زبان می شد و بر آلامشان مرهم می گذاشت، این کار هر شب وی بود تا به آنجا که به بانوی فانوس به دست مشهور شد. با تمام خدماتش اما از شهرت گریزان و رو گردان بود. در گمنامی تمام به لندن رفت آمد می کرد و در جهت هر چه بهتر شدن خدمات پرستاری گام بر می داشت. این پرستار از خود گذشته خود را وقف حرفه اش کرد و هیچگاه نیز ازدواج نکرد، وی در طی عمر پرکت نود ساله اش همواره به دنبال اجرای رسالتی بود که حس می کرد از جانب پرودگارش به وی محول شده است، پرستاری از آسیب دیدگان و دردمندان. یکی دیگر از نمونه های چنین انسان های ارجمندی حضرت زینب سلام الله بودند و در فرهنگ ما از ایشان به عنوان بانویی مبارز و پرستار بیماران واقعه عاشورا یاد می شود در اینجا نیز پرستاری با ایثار و از خود گذشتگی گره خورده است.