به یاد پدر تئاتر ایران/ سمندریان هنرمندان را به چیزی تشبیه کرد؟

حمید سمندریان در سال ۱۳۴۲ گروه تئاتری منسجمی تشکیل داد که افراد گروه عبارتند از پرویز پورحسینی, سعید پورصمیمی, پری صابری, اسماعیل محرابی, جمشید مشایخی, پرویز کاردان, محمد حفاظی, منوچهر فرید, ثریا قاسمی, اسماعیل شنگله و مهدی فخیم زاده

حمید سمندریان، کارگردان و آموزگار ایرانی تئاتر بود.

وی متولد 9 اردیبهشت سال 1310 بود و در 22 تیر ماه سال 1391 درگذشت. حمید سمندریان یکی از بنام ترین آموزگاران تئاتر و به نوعی پدر تئاتر ایران بود که تاثیرات بسیاری بر تربیت بازیگران تئاتر گذاشت.

حمید سمندریان در سال ۱۳۴۲ گروه تئاتری منسجمی تشکیل داد که افراد گروه عبارتند از: پرویز پورحسینی، سعید پورصمیمی، پری صابری، اسماعیل محرابی، جمشید مشایخی، پرویز کاردان، محمد حفاظی، منوچهر فرید، ثریا قاسمی، اسماعیل شنگله و مهدی فخیم زاده.

به مناسبت سالروز درگذشت حمید سمندریان، احمد ساعتچیان یادداشتی در اختیار باشگاه خبرنگاران جوان گذاشته است که در ادامه می خوانید:

«آموخته هایم از استاد سمندریان بسیار است. از منش رفتاری و انضباط در کار گرفته تا بازیگری و کارگردانی. تا امروز تمام دروس ایشان در کلاس و تجربیاتم در سه نمایشی که برای ایشان بازی کردم، همواره مرور می کنم.

از اولین آموزه هایم این نکته بود که در این حرفه، روحیه تجربه گری داشته باشید. این گونه همیشه در حال آموختن هستید و تنها به دانش خود بسنده نمی کنید. این گفته ایشان یکی از سرلوحه های من در این حرفه است. همیشه احساس می کنم کم می دانم و باید به دانش و تجربه ام بیفزایم و غرّه به موفقیت های زودگذر نشوم. نکته دیگر، مسئولیت پذیر بودن در کار است؛ یعنی شما اگر در حال بازی یا کارگردانی هستید، آن قدر باید غرق کارتان بشوید که به اصطلاح، خواب راحت را از شما بگیرد و این نکته باعث متعهد بودن ما در کار می شود.

استاد سمندریان، همواره ما را تشویق به مطالعه در زمینه های مختلفی چون روانشناسی، تاریخ، رمان، داستان کوتاه می کرد و دیدگاهش بر این بود که دانش یک بازیگر تنها نباید منحصر به مقولات هنر بازیگری باشد. هنرمند باید نگاه عمیق تری به پیرامون خود داشته باشد. این گونه است که می توان از جهان پیرامون خود الهام گرفت و تلاش و پیگیری هر شخصی در رشد او قطعا تاثیرات بسیاری خواهد داشت. از ایشان آموختم که به هنر فقط از جنبه تفریحی نگاه نکنیم بلکه از جنبه فرهنگ سازی به آن بنگریم.

استاد سمندریان در این زمینه به گفته «برشت» اشاره می کردند که: «ما همانند قایقی هستیم؛ این قایق بادبانی دارد اما بادی لازم است که این بادبان را حرکت بدهد». ما آن قایق و بادبان را به مثابه اجتماع می دانیم و هنرمند کسی است که آن را به حرکت در می آورد. وای به زمانی که بادی نباشد و از تحلیل و روشنگری تهی باشد و یا فریادی نداشته باشد که از حنجره بیرون بزند . با توجه به این دیدگاه اگر نگاهی اجمالی به آثاری که استاد بر صحنه برده، بیندازیم، متوجه می شویم که در درونشان فریادی نهفته بود.

از او آموختم که انسان ها دارای سلیقه و برخوردهای گوناگونی هستند و هنرمند کسی است که تنوع و تضادها را ببیند و آنها را بدون جانبداری تصویر کند؛ نه این که خودش به قضاوت بپردازد. هنر نباید خودش قضاوت کند بلکه باید طراح باشد و در آن طراحی صداقت داشته باشد، زیرا هرچه هنرمند صادق تر باشد والاتر است.»

باشگاه خبرنگاران جوان