چرا نزار قبانی شاعر پرآوازه سوری به شعر عاشقانه روی آورد؟ شعرهای کوتاه او را خوانده اید؟

نزار قبانی دیپلمات, شاعر و ناشر سوری بود نزار قبانی شاعری است که با شعرهای عاشقانه اش مشهور است زن و عشق موضوع اصلی شعر قبانی اند

نزار قبانی، (زاده ۲۱ مارس ۱۹۲۳، درگذشته ۳۰ آوریل ۱۹۹۸) از بزرگترین شاعران و نویسندگان جهان عرب بود. نزار قبانی در یکی از محله های قدیمی شهر دمشق، سوریه به دنیا آمد.

هنگامی که نزار قبانی ۱۵ ساله بود خواهر ۲۵ ساله اش به علت مخالفتش با ازدواج با مردی که به او تحمیل شده بود، اقدام به خودکشی نمود. در حین مراسم خاکسپاری خواهرش نزار قبانی تصمیم گرفت که با شرایط اجتماعی که او آن را مسبب قتل خواهرش می دانست بجنگد.

نزار قبانی دانش آموخته دانشگاه دمشق بود. نزار به زبان های فرانسه، انگلیسی و اسپانیولی نیز مسلط بود و مدت بیست سال در دستگاه دیپلماسی سوریه خدمت کرد. هنگامی که از او پرسیده می شد که آیا او یک انقلابی است، در پاسخ می گفت: «عشق در جهان عرب مانند یک اسیر و برده است و من می خواهم که آن را آزاد کنم. من میخواهم روح و جسم عرب را با شعرهایم آزاد کنم.

بخشهایی از اشعار نزار قبانی تاکنون به فارسی ترجمه و منتشر شده است. مهدی سرحدی، موسی بیدج، یغما گلرویی، رضا طاهری، موسی اسوار و احمد پوری مترجمانی هستند که تاکنون نسبت به ترجمهٔ بخشی از آثار نزار به فارسی اقدام کرده اند. همسر نزار سرانجام درجلوی سفارت سوریه در بیروت به دلیل بمبی که در ماشینش گذاشته شده بود، کشته شد.

یکی از زیباترین اشعار نزار قبانی که شخصاً فوق العاده شیفته آن هستم، به نام "قارئه الفنجان" یا فالگیر می باشد که یکی از خوانندگان قهار عرب با نام عبدالحلیم حافظ با هنرمندی تمام آن را اجرا کرده است.

اشعار نزار قبانی:

اشعار زیبای نزار قبانی

از صدای تو خوشحال می شدم

که از گلوی گنجشک کوچکی بیرون می پرید

با آن قهوه ام را می خوردم

سیگارم را می کشیدم

و پرواز می کردم

دوستت دارم

و نمی خواهم

تو را

به آب و باد

به جزر و مد دریا

به ساعت های خورشیدگرفتگی

ربط دهم

اهمیتی نمی دهم

که ستاره شناسان

درباره اتفاقی که رخ می دهد

چه می گویند

در خطوط فنجان قهوه

چشم های تو

تنها پیشگویی عالم هستند.

شعرهای نزار قبانی,شعرهای زیبای نزار قبانی,شعر نزار قبانی

زیباترین اشعار نزار قبانی

آن صبح خرداد که آمدی

شعری قشنگ بودی بر پاهایش ایستاده

آفتاب با تو وارد شد و بهار

ورق های روی میز بُر خوردند

فنجان قهوه که پیش رویم

پیش از آن که بنوشم

مرا نوشید

و اسب های تابلو وقتی تو را دیدند

به سویت چهارنعل دویدند

اشعار عاشقانه نزار قبانی,شعرهای نزار قبانی,نزار قبانی

اشعار کوتاه و زیبای نـزار قبانی

عشقت اندوه را به من آموخت

و من قرن ها در انتظارِ زنی بودم که اندوهگینم سازد!

زنی که میان بازوانش چونان گنجشکی بگریم ُ

او تکه تکه هایم را چون پاره های بلوری شکسته گِرد آورَد!

عشقت بدترین عادات را به من آموخت ! بانوی من !

به من آموخت شبانه هزار بار فال قهوه بگیرم ،

دست به دامن جادو شوم ُ با فال گیرها بجوشم !

عشقت مَرا به شهرِ اندوه برد! ـ بانوی من ! ـ

و من از آن پیش تر هرگز به آن شهر نرفته بودم !

نمی دانستم اشک ها کسی هستند

و انسان ـ بی اندوه ـ تنها سایه یی از انسان است !

http://www.beytoote.com